Clarity (وضوح)

پنجشنبه بازار آنها مشتری بیشتری داشت

اصلا هم نمی خواهم به این جماعتی که به تظاهرات بیست و دو بهمن آمده بودم توهین کنم که برای خوردن ساندیس و لبوی داغ، و نیز خرید از خرده فروشانی آمده بودند که در خیابان و پیاده روها بساط پهن کرده و هر جنسی از شورت و ژیلت گرفته تا بادکنک و خرت و پرتهای دیگر را فقط و فقط هزار تومان می فروختند.

الان که پس فردای آن پنجشنبه است و آسوده تر فکر می کنم، دارم به این نتیجه می رسم شاید حساب و کتاب آن  ساندیس خورها، دقیقتر از افرادی مثل ما است که حرفها و شعارهایمان، حتی به اندازه توزیع کنندگان لبوی صلواتی بیست و دو بهمن خریدار ندارد. مطالبات ما شاید به درد طبقه و یا قشر خاصی از جامعه می خورد و ما در تخمین تعداد خودمان دچار توهم بوده و در نبود آنها خیال می کنیم که بی شماریم! و در روزهایی همچون بیست و دو بهمن به جای آنکه آنها میان ما غرق شده و حرفی برای گفتن نداشته باشند، این ماییم که سرگردان شده و جهت شعار گفتن به زیرزمین و مترو پناه بریم.

مهم نیست آنها از کجا، و البته چگونه آمده باشند و این راهپیمایی که بیشتر یک پنجشنبه بازار بود تا یک تظاهرات سیاسی دشمن شکن، شاید به درد خود دولت هم نخورد، البته جز فیلمبرداری این همه لشکر از داخل هلی کوپتر. ولی آنچه مهم است، این است که ما از احوال خیلی ها بی خبریم و انگار برای رسیدن به اهداف هنوز اندر خم یک کوچه ایم.

---

این هم دو صحنه از تظاهرات بیست و دو بهمن امسال، خیابان آزادی ، تقاطع شادمان:

دموكراسي محدود

اينكه گفته مي شود در مقابله با جريان اقتدارگراي فعلي، چه در شعار و چه در رفتار، نبايد افراط كرد و به خشونت متوسل شد منطقي و درست است. البته چنين اعتدالي به  معناي كتمان خواسته ها و مطالبات اصلي نيست و فقط قصد بر آن است طوري عمل نشود كه به نظر برسد در اين ميان به خاطر شعارهاي راديكالي كه سر داده مي شود، به عقايد و باورهاي بخشي از جامعه توهين مي شود.

ولي شخصا با اين مخالفم كه بخواهيم در مباحث تئوريك هم طوري حرف بزنيم كه انگار مي خواهيم همين الان و با واقع بيني به آنها  جامه عمل بپوشانيم؛ براي مثال اين مطلب وبلاگ ملكوت را بخوانيد. از اواخر بحث چنين برداشت مي شود كه نويسنده مي خواهد اجزايي از دموكراسي را حذف كند. در حالي كه بايد گفت در انقلاب 57 هم گرفتار چنين ذهنيت اشتباهي شديم كه «ما کدام دموکراسی را می‌‌خواهیم يا به عبارتِ دیگر کدام بخش‌های دموکراسی به کار ما می‌آیند؟» و در نهايت آقايان گفتند آن بخشي كه با اسلام دلخواه و مورد نظر ما سازگار است! ديكتاتوري از همين افكار محدود كننده نش‍ات مي گيرد.

در مورد بخش هايي از دموكراسي كه به كار ما مي آيد و يا نمي آيد از هم اينك نمي توان سخن گفت و دلايلي هم كاملا ساده دارد. چون ما از اذهان كل طيفهاي جامعه اي هفتاد ميليوني مثل ايران خبر داريم  و اين فقط با رجوع به آرا در يك جامعه آزاد ممكن است. و از سويي ديگر در يك جامعه دموكراتيك همانگونه كه مي دانيم فقط چنين نيست كه نظر اكثريت بر كرسي بنشيند، بلكه بايد حق اقليت هم محفوظ و محترم شمرده شود.

واقعیت احمدی‌نژادی

در مورد خبر اول: 

با حرفهایی که دکتر اطاعت در برنامه رو به فردای شبکه سه زد داشتیم کمی امیدوار می شدیم که بله ، دارد میخ آهنی در سنگ فرو می رود و می خواهند کمی برای آرام تر کردن فضا اجازه پخش صدای مخالف را می دهند و البته که ایرادی ندارد خودشان بیست و سه ساعت و نیم صحبت کنند و صحنه های تظاهرات خودجوش ساندیسی نهم دی را هزاران بار به صورت اسلوموشن نمایش دهند و فقط نیم ساعت اجازه بدهند که امثال دکتر اطاعت فقط با یک "خیر" گفتن در پاسخ  به اینکه در تظاهرات صد میلیونی مذکور شرکت کرده یا نه، و یا با گفتن "امام از این حرفها زیاد زده، مثلا گفته نظامی‌ها در سیاست دخالت نکنند" و یا پرسیدن "آیا ضرب و شتم و کشتن مردم در روز عاشورا، حرمت شکنی نبود؟"، کل کاسه کوزه‌هایشان را به هم بریزد و بعد از برنامه یک اعتراض شدیداللحن هم بکند. بله، ما به همین‌ها هم راضی هستیم!

ولی گویا همین فرصتهای کمی که داده‌اند، باعث تکدر خاطرشان شده و به علت اینکه فکر می‌کنند باز دارند قافیه را می‌بازند شروع به جرزنی کرده‌اند. فاصله زمانی پخش برنامه را هفتگی کرده‌اند، شرط و شروط و پیش شرط می‌گذارند که باید کسی که به مناظره می‌آید محارب نباشد، باید اغتشاشگران و فتنه گران را محکوم کند و ...

و چنین می شود که برای برنامه پنجشنبه شب این هفته می خواهند ولایتی را از خودشان و  محسن رضایی را از طرف ما برای مناظره معرفی می‌کنند و با اینکه کسی نیست که بگوید درست است که ولایتی ته پیاز است ولی این رضایی نه سر و نه ته پیاز است و خاصیت پیازیش این است که اشک را از چشمان هر دو طرف جاری می‌کند!

... به هر روی ، من که پیش بینی می کنم در برنامه فردا شب، آن قدر که دروازه‌شان فراخ است، رضایی دو سر نجس هم چند گل وارد دروازه‌شان کند!

***

و کمی در مورد خبر دوم:

رئیس جمهوری که در تبلیغاتش نشان داد چقدر در ترب و ریحان شناسی حاذق است امروز گفته‌ ما مي‌خواهيم واحد پول را تغيير دهيم و صفرها را برداريم و ارزش ريال را واقعي كنيم؛ چرا كه در حال حاضر ارزش ريال واقعي نيست!

البته ما مدتها است او را شناخته‌ایم، و می دانیم واقعیت نشستن او بر مسند ریاست جمهوری  نشأت گرفته از  همین جنس دستکاری‌ها در تعداد صفرهای آمار و ارقام است. بنابراین او اگر می‌گوید حالا ارزش ریال واقعی نیست و با برداشتن تعداد صفرها واقعی خواهد شد، منظورش این است که اگر فردی مثل داستان اصحاب کهف، نه سیصد سال بلکه دو سه سال خوابش برده باشد، دچار سکته قلبی نخواهد شد که گوشت کیلویی هجده هزار تومان و به عبارتی دیگر یکصد و هشتاد هزار ریال است.

آخر و عاقبت کبوتر صلح

به راستی جامعه به کجا می‌رود؟ در اجتماعی زندگی می کنیم که خشونت و تمامیت خواهی و عدم تحمل و دیگرپذیری و نبود ظرفیت در آن از داخل خانواده‌ها تا عرصه‌های عمومی موج می‌زند. در مواقعی که باید خشم خود را کنترل کنیم نمی‌توانیم بر هیجانات آنی خود غلبه کرده و بدترین اعمال را مرتکب می‌شویم، و یا به جای اینکه خشونت را تقبیح کنیم  علنا( و یا حتی با سکوت) تشویق هم می‌کنیم.

آیا در ایران، این فقط حکومت است که به خشونت دست می زند و کاسه تحملش به سرعت لبریز می‌شود؟ می‌گویند هر حکومتی زیبنده همان ملتی است که بر آن حکم می‌راند و بر عکس. و البته نمی‌توان گفت  نقطه شروع  خشونت که در حلقه باطل آن گرفتار آمده‌ایم، کیست و چیست. از آن راننده و مأمور نیروی انتظامی انتظاری نیست که در اوج بحران می‌خواهد حتی با زیر گرفتن معترضین از صحنه فرار کند؛ ولی وظیفه انسانی ما حکم می کند حتی اگر می‌بینیم کسی نمی‌تواند خشم زودگذر و یا دائمی و فروخفته خود را کنترل کند، به او نگاهی شماتت آمیز و تند بکنیم. تصاویر زیر مربوط به بازی روز 25 دیماه میان تیمهای استقلال و تراکتورسازی تبریز است. گویا طرفداران تراکتورسازی کبوتر سفیدی را به رنگ قرمز (رنگ تیم تراکتورسازی) آغشته کرده بوده‌اند، به نشان بازی دوستانه و صلح آمیز آزاد کرده و به پرواز در می آورند. ولی کبوتر را طرفداران استقلال گیر انداخته و در نهایت به رنگ خون خود کبوتر آغشته می‌کنند. شاید دو-سه نفر سنگدل او بسیار متعصب و هیجان‌زده از میان صدها نفر بتوانند چنان اعمال چندش‌آوری را مرتکب شوند، ولی آنچه زشت‌تر می‌نماید، چهره‌های دیگر است که با تبسم و خنده اعمال آن دو سه کبوترکش را تایید می‌کنند.

قبلا به این فکر می‌کردم در کشور ما که کل باشگاه‌ها تحت نهادهای خاص کنترل شده، و عبارت و صفت "فرهنگی-روزشی" را یدک می‌کشند به جای ترویج ضد فرهنگ و ضد اخلاق کدام فرهنگ خوبی را نهادینه کرده اند؟ ولی با دیدن این صحنه‌هایی که عکاسان* شکارش کرده‌اند آدم به این هم مشکوک می شود که با توحش هم فاصله‌ای داریم یا نه :

 

 

* - عکسها از سایت فوتبال ایران

انواع چادر

اگر می‌گفتند نشانه عقب ماندگی و بدبختی زنان ایران و وحشی انگاری مردان ایران ثبت شد بهتر بود. احمدی‌نژاد باز در یک طرح بدیع دیگر، آمده و چادر و حجاب اقوام ایرانی را به صورت معنوی ثبت کرده(لینک)! اولا اگر در مورد اقوام ایران بخواهند صحبت کنند همه انسانهای کره خاکی پوششی برای خود دارند و البته پوشش اقوام ما هم کمی بیشتر و رنگارنگ‌تر است. حالا کی گفته این یعنی "حجاب" و وجه تشابه آن با چادر در چیست بماند! ثانیا چادر هم که پدیده‌ای است حداکثر صد ساله و انواع مختلف چادر هم در گوشه و کنار ایران به صورت زیر است:

چادر در اصفهان:

چادر در اهواز:

چادر در تبریز:

چادر در تهران، و چگونگی بی‌چادر شدن در مواقع لزوم و شرعی:

چادر در رشت:

چادر در شیراز:

چادر در مشهد:

چادر در همدان:

و این هم چادر زن مکرمه احمدی‌نژاد:

 

پ. ن:

وسع ما در همین حد بود که برویم و گوگل کنیم چادرهای شهرهای مختلف را. در مطلب "خودکفایی در طراحی" از وبلاگ "امروز چه خبر" خلاقیت در حد اعلای خود به صورت مدلهای زیر نشان داده شده:

ابلهی دید اشتری به چرا

این محسن رضایی هم فکر می‌کند هر دو سوی دعوا احمق هستند! این در حالی است که او با بیانات و افاضات خود کاملا دارد چوب دو سر نجس می‌شود.

رضایی از نخبگان خاموش، که یقینا آنها نیز همچون نخبگان غیرخاموش می‌دانند همه اندیشه‌اند و مابقی خود استخوان و ریشه‌اند، تقاضا کرده که بیایند بپیوندند به جریانی که عینا مشخص شده اندیشه را اکیدا بر نمی‌تابد؛ و تنها قدرتی که  دارد همان قوای قهریه است و دیگر هیچ. یکی از همین نخبگان خاموش یکی‌شان همین دکتر علی‌محمدی بود که چند روز قبل کشته شد. نخبگان اصلاح‌طلب غیرخاموش که تکلیفشان مشخص است و حداقل یک پایشان در زندان است و یا باید به خارج فرار کنند. یکی از نمونه‌های خاموش را هم دیدیم که چند روز قبل چه بلایی سرش آوردند.

جناب رضایی هنوز نمی‌داند نخبه بودن دقیقا به آزاد اندیشی ارتباط دارد و اگر قرار باشد به دلیل ترس و ارعاب، نخبه‌ای قالب فکری خود را عوض کند که دیگر نخبگی معنا ندارد و نخبه به همان هیمه گلخن تبدیل می‌شود تا قدرقدرتان بسوزانندش...

از سوی دیگر رضایی هنوز نمی‌داند که نخبه نباید جو زده بشود و به جای اینکه خود رأسا جریان‌سازی کند، مغزش را کناری گذاشته و به حرکت عظیمی مردم(همان حرکتی که ناشی از توزیع ساندیس و ساندویچ بود) بپیوندد.

...

ابلهی دید اشتری به چرا - گفت نقشت همه کج است چرا؟

گفت اشتر که اندرین پیکار - عیب نقاش می کنی هشدار؟

و رضایی انگار نمی‌داند که اگر سکوتی و خاموشی هم هست، دلیلش همانهایی هستند که مردم را وادار به سکوت کرده‌اند و حال معلوم نیست چرا ایشان تقاضایش از معلولین است تا سکوتشان را بشکنند و نه کسانی که موجب سکوت و نبود آزادی بیان شده‌اند.

زنگ تفریح

یادتان باشد در این نوشته گفتم که با عجیب جماعتی طرفیم؛ ما مو را می‌بینیم و آنها پیچش مو را! با دیدن خبر زیر به این نتیجه رسیدم انصافا قدرت تجسم و تصور این اصولگرایان حشری بیشتر از این حرفهاست:

از واژگان بی جان هم نمی گذرند

شفاف: نشریه پرتو سخن در شماره جدید خود روزنامه تهران امروز را متهم به رقص لوگو کرد!

این نشریه در مطلبی با عنوان « روزنامه تهران امروز هر روز می رقصد » نوشته است: حروف كلمه امروز در لوگوي روزنامه «تهران امروز» همراه با تغييرات معنادار به‌گونه‌اي روي هم سوار شده‌اند كه شكل زني را در حال رقص به خود گرفته است. 

 از جمله تغييرات ايجادشده مي‌شود به موارد زير اشاره كرد:

1- انتهاي حروف «ر» در اين كلمه به‌گونه‌اي تغيير كرده است كه شكل پاي زن در حال رقص به خود گرفته است.

2- انتهاي حرف «و» و «ز» هم دستكاري شده تا بيش‌تر شكل دست به خود بگيرد.

3- نزديك‌شدن نقطه حرف «ز» به خود حرف هم شكل سر را تداعي مي‌كند در حالي كه به‌صورت طبيعي جاي نقطه آن‌جا نيست و موارد ديگر كه انتشار آن صحيح نيست.

این نشریه در پایان از مدیران ارشاد خواسته است با تذکر به روزنامه تهران امروز مدیران این روزنامه را به تغییر لوگو ملزم کنند .

حال این پرسش مطرح است که واقعاً چگونه می توان از لوگوی روزنامه تهران امروز این برداشت را کرد که زنی در حال رقص است و یک نفر چقدر باید بیکار باشد و بنشیند به این لوگو فکر کند و فکرش به هیچ چیز جز رقص یک زن نرسد ؟!

***

نرود میخ آهنی در سنگ

البته این عنوانی که من انتخاب کردم با پشگلهای کارتون علی درخشی ارتباطی ندارد ولی باید گفت عمر جنبش اعتراض به کودتای انتخاباتی بیش از شش‌ماه شد و دریغ از یک ذره کرنش و درک خواسته‌های ملت از سوی تمامیت‌خواهان. فعلا باید با دیدن چنین آثار جالب و پرمعنایی خوش باشیم:

***

یاد عکاسی که عکس زیر را گرفت و محروم و تهدید شده و بالاخره به خارج پناهنده شد، به خیر. یکی نبود به آقایان بگوید این فقط یک لحظه از کارهای احمدی‌نژاد است، حالا چرا گیر داده‌اید به عکاس! رفتار رییس جمهورتان را کنترل کنید نه چشم تیزبین عکاسان و مردم را!

و حالا یک آدم با ذوقی هم پیدا شده تا عصبانیت ما را که ناشی از مس-ـدود بودن سایتها است، تا حدودی التیام ببخشد. بهتر است مخابرات هم از این تصویر استفاده کند: